entouré
de Mahmoud Abbas, président de l’Autorité palestiniennne et de Shimon Peres,
président de l’Etat d’Israël
en
compagnie du patriarche orthodoxe de Constantinople
Dimanche
8 juin 2014
Messieurs les Présidents,
Avec grande joie, je vous salue et je désire vous
offrir à vous et aux distinguées délégations qui vous accompagnent, le même
accueil chaleureux que vous m’avez réservé lors du pèlerinage que je viens
d’effectuer en Terre Sainte.
Je vous remercie du fond du cœur pour avoir
accepté mon invitation à venir ici afin d’invoquer ensemble de Dieu le don de la paix. J’espère que cette
rencontre sera le début d’un nouveau chemin à la recherche de ce qui unit, pour
dépasser ce qui divise.
Et je remercie Votre Sainteté, vénéré Frère
Bartholomée, d’être ici avec moi pour accueillir ces hôtes illustres. Votre
participation est un grand don, un soutien précieux ; elle est le témoignage du
chemin que, comme chrétiens, nous parcourons vers la pleine unité.
Votre présence, Messieurs les Présidents, est un
grand signe de fraternité, que vous accomplissez en tant que fils d’Abraham, et
une expression concrète de confiance en Dieu, Seigneur de l’histoire, qui nous
regarde aujourd’hui comme frères l’un de l’autre et désire nous conduire sur
ses voies.
Cette rencontre d’invocation de la paix en Terre
Sainte, au Moyen Orient et dans le monde entier, est accompagnée par la prière
de très nombreuses personnes, appartenant à diverses cultures, patries, langues
et religions : des personnes qui ont prié pour cette rencontre et qui,
maintenant, sont unies à nous dans la même invocation. C’est une rencontre qui
répond à l’ardent désir de tous ceux qui aspirent à la paix et rêvent d’un
monde où les hommes et les femmes puissent vivre en frères et non comme des
adversaires ou des ennemis.
Messieurs les Présidents, le monde est un
héritage que nous avons reçu de nos ancêtres, mais c’est aussi un prêt de nos
enfants : des fils qui sont fatigués et épuisés par les conflits et désireux de
parvenir à l’aube de la paix ; des fils qui nous demandent d’abattre les murs
de l’inimitié et de parcourir la route du dialogue et de la paix afin que
l’amour et l’amitié triomphent.
Beaucoup, trop de ces fils sont tombés, victimes
innocentes de la guerre et de la violence, plantes arrachées en pleine vigueur.
C’est notre devoir de faire en sorte que leur sacrifice ne soit pas vain. Que
leur mémoire infuse en nous le courage de la paix, la force de persévérer dans
le dialogue à tout prix, la patience de tisser jour après jour la trame
toujours plus solide d’une cohabitation respectueuse et pacifique, pour la
gloire de Dieu et le bien de tous.
Pour faire la paix, il faut du courage, bien plus
que pour faire la guerre.
Il faut du courage pour dire oui à la rencontre et non à
l’affrontement ; oui au dialogue et non à la violence ; oui à la négociation et
non aux hostilités ; oui au respect des accords et non aux provocations ; oui à
la sincérité et non à la
duplicité. Pour tout cela, il faut du courage, une grande
force d’âme.
L’histoire nous enseigne que nos seules forces ne
suffisent pas. Plus d’une fois, nous avons été proches de la paix, mais le
malin, par divers moyens, a réussi à l’empêcher. C’est pourquoi nous sommes
ici, parce que nous savons et nous croyons que nous avons besoin de l’aide de
Dieu. Nous ne renonçons pas à nos responsabilités, mais nous invoquons Dieu
comme un acte de suprême responsabilité, face à nos consciences et face à nos
peuples. Nous avons entendu un appel, et nous devons répondre : l’appel à
rompre la spirale de la haine et de la violence, à la rompre avec une seule
parole : « frère ». Mais pour prononcer cette parole, nous devons tous lever le
regard vers le Ciel, et nous reconnaître enfants d’un unique Père.
C’est à Lui que je m’adresse, dans l’Esprit
de Jésus-Christ, demandant l’intercession de la Vierge Marie, fille
de la Terre Sainte
et notre Mère :
Seigneur Dieu de paix, écoute notre
supplication !
Nous avons essayé tant de fois et durant tant
d’années de résoudre nos conflits avec nos forces et aussi avec nos armes ;
tant de moments d’hostilité et d’obscurité ; tant de sang versé ; tant de vies
brisées, tant d’espérances ensevelies… Mais nos efforts ont été vains. A
présent, Seigneur, aide-nous Toi ! Donne-nous Toi la paix, enseigne-nous Toi la
paix, guide-nous Toi vers la
paix. Ouvre nos yeux et nos cœurs et donne-nous le courage de
dire : ‘‘plus jamais la guerre’’ ; ‘‘avec la guerre tout est détruit !’’.
Infuse en nous le courage d’accomplir des gestes concrets pour construire la paix. Seigneur,
Dieu d’Abraham et des Prophètes, Dieu Amour qui nous a créés et nous appelle à
vivre en frères, donne-nous la force d’être chaque jour des artisans de paix ;
donne-nous la capacité de regarder avec bienveillance tous les frères que nous
rencontrons sur notre chemin. Rends-nous disponibles à écouter le cri de nos
concitoyens qui nous demandent de transformer nos armes en instruments de paix,
nos peurs en confiance et nos tensions en pardon. Maintiens allumée en nous la
flamme de l’espérance pour accomplir avec une patiente persévérance des choix
de dialogue et de réconciliation, afin que vainque finalement la paix. Et que du cœur de
chaque homme soient bannis ces mots : division, haine, guerre ! Seigneur,
désarme la langue et les mains, renouvelle les cœurs et les esprits, pour que
la parole qui nous fait nous rencontrer soit toujours « frère », et que le
style de notre vie devienne : shalom, paix, salam ! Amen.
*
* *
"ما أجمل وما أحلى أن يجتمع الإخوة
معاً"
(مز 133، 1)
السيدان الرئيسان،
أحييكم بفرح كبير وأود أن أقدم لكما وللوفدين الكريمين اللذين
يرافقانكم ذات الاستقبال الحار الذي خصّيتماني به خلال حجي الذي أتممته للتو إلى
الأرض المقدسة.
أشكركما من صميم القلب على قبولكما دعوتي للمجيء هنا كي نبتهل معًا من
الله عطية السلام. وآمل أن يمثّل هذا اللقاء مسيرة بحث عمّا يوحّد، بغية تخطّي ما
يفرّق.
وأشكر قداستكم، أيها الأخ الموقّر برتلماوس، لحضوركم هنا معي لاستقبال
هذين الضيفين الكريمين. إن مشاركتكم هي هبة كبيرة، ودعم ثمين، وشهادة للمسيرة التي
نقوم بها كمسيحيين نحو الوحدة التامة.
يشكل حضوركما، أيها السيدان الرئيسان، علامة كبيرة للأخوّة، ولتلك
الإخوة التي تسعيان لتحقيقها كأبناء لإبراهيم، وكتعبير ملموس عن الثقة بالله، رب
التاريخ، والذي ينظر إلينا اليوم كأخوة بعضنا لبعض، ويرغب في إرشادنا للسير على
دروبه.
ترافق لقائنا هذا لابتهال السلام في الأرض المقدسة والشرق الأوسط
والعالم بأسره، صلاةُ العديد من الأشخاص المنتمين إلى ثقافات وأوطان ولغات وديانات
مختلفة: أشخاص صلّوا من أجل هذا اللقاء وها هم الآن متحدون معنا من أجل ابتهال
السلام. إنه لقاء يستجيب للرغبة المتّقدة لدى مَنْ يتوقون إلى السلام، ويحلمون
بعالم يعيش فيه الرجال والنساء كأخوة لا كخصوم أو أعداء.
أيها السيدان الرئيسان، إن العالم هو إرث نلناه من آبائنا، لكنه أيضا
قرض من أبنائنا: أبناء تعبوا وأُرهقوا بسبب الصراعات ويرغبون ببلوغ فجر السلام؛
أبناء يطلبون منا أن نهدم جدران العداوة وأن نسير في درب الحوار والسلام كي تنتصر
المحبة والصداقة.
كثيرون للغاية هم الأبناء الذين سقطوا كضحايا بريئة للحرب والعنف، إنهم
كزرع سُلخ في أوج نموه. من واجبنا أن نعمل كي لا تذهب تضحيتهم سدى. إن ذكراهم تبث
في داخلنا شجاعة السلام، وقوة المثابرة في الحوار مهما كان الثمن والصبر اللازم
لننسج يوما بعد يوم شبكة قوية من التعايش السلمي والمتّصف بالاحترام، من أجل مجد
الله وخير الجميع.
صنع السلام يتطلب شجاعة تفوق بكثير شجاعة خوض الحروب. نحتاج إلى
الشجاعة لنقول نعم للقاء ولا للصدام؛ نعم للحوار ولا للعنف؛ نعم للتفاوض ولا
للعداوة؛ نعم لاحترام المعاهدات ولا للاستفزازات؛ نعم للصدق ولا للازدواجية. هذا
كله يتطلب شجاعة ومواظبة كبيرة.
يعلّمنا التاريخ أن قوانا وحدها ليست كافية. لقد اقتربنا من السلام
أكثر من مرة، لكن الشر نجح في الحيلولة دون ذلك بوسائل مختلفة. لذا نحن هنا، لأننا
نعرف ونؤمن بأننا نحتاج إلى عون الله. إننا لا نتخلى عن مسؤولياتنا، بل نتضرع إلى
الله كضرب من المسؤولية السامية أمام ضمائرنا، وأمام شعبينا. لقد سمعنا نداءً،
وينبغي أن نستجيب له: نداء من أجل كسر حلقة الحقد والعنف، كسرها بكلمة واحدة، ألا
وهي: "أخ". لكن كي نقول هذه الكلمة لا بد أن نرفع كلنا أنظارنا نحو
السماء، ونعي أننا أبناء لآب واحد.
أتوجهُ إليه، بروح يسوع المسيح، طالبا شفاعة العذراء مريم، ابنة الأرض
المقدسة وأمنا.
إيها الرب، إله السلام، اسمع تضرعاتنا!
لقد حاولنا مرات كثيرة، ولسنوات كثيرة أن نحل صراعاتنا بواسطة جهودنا،
وحتى من خلال أسلحتنا؛ لحظات كثيرة من العداوة والظلام؛ دماء كثيرة سُفكت؛ أرواح
كثيرة هُدرت؛ آمال كثيرة دُفنت ... لكن جهودنا كانت بلا جدوى. الآن ساعدنا أنت يا
رب! هبنا أنت السلام، علّمنا أنت السلام، قدنا أنت نحو السلام. افتح عيوننا
وقلوبنا وهبنا شجاعة القول "لا للحرب مطلقا!"؛ "بالحرب يُدمّر كل
شيء!". ابعث في داخلنا شجاعة القيام بأعمال ملموسة من أجل بناء السلام. أيها
الرب، إله إبراهيم والأنبياء، يا إله المحبة الذي خلقتنا وتدعونا للعيش كأخوة،
أعطنا القوة لنكون كل يوم صانعي السلام؛ أعطنا القدرة على النظر بإحسان إلى كل
الأخوة الذين نلتقي بهم على دربنا. اجعلنا مستعدين للإصغاء إلى صرخة مواطنينا
الذين يطلبون منا أن نحوّل أسلحتنا إلى أدوات سلام ومخاوفنا إلى ثقة وتوتراتنا إلى
غفران. ابقِ شعلة الرجاء متّقدة بداخلنا كي نتخذ بمثابرة صبورة خيارات الحوار
والمصالحة، لينتصر السلام أخيرا. ولتمحى من قلب كل إنسان هذه الكلمات: انقسام،
حقد، حرب! يا رب جرّد اللسان واليدين من السلاح، جدد القلوب والعقول، كي تكون
الكلمة التي تجعلنا نلتقي كلمة "أخ"، ويصبح نمط حياتنا: شالوم، باشيه،
سلام! آمين.
*
* *
רבותיי הנשיאים,
בשמחה גדולה אני מקבל את פניכם ואת פני חברי המשלחות המכובדות המלוות
אתכם וחפץ לקבלכם באותו סבר פנים בו קיבלתם אותי במהלך עלייתי לרגל לארץ הקודש אשר
תמה לפני ימים ספורים.
אני מודה לכם ממעמקי ליבי על שקיבלתם את הזמנתי לבוא לכאן ולהתחנן
יחדיו לאלוהים למתנת השלום. כולי תקווה שפגישה זו היא תחילתה של דרך חדשה בחיפוש
אחר מה שמאחד, על מנת להתגבר על מה שמפריד.
אני מודה להוד קדושתו, אחי המכובד ברתולומאוס, אשר נמצא כאן לצדי על
מנת לקבל את פני אורחים מכובדים אלה. השתתפותך היא מתנה יקרה, עזרה גדולה ועדות
לדרך בה אנו, הנוצרים, הולכים לקראת אחדות מלאה.
נוכחותכם, רבותיי הנשיאים, היא אות גדול לאחווה, שאותה משיגים ילדיו של
אברהם, וביטוי ממשי לאימון באלוהים, אדון ההיסטוריה, המביט בנו היום כבאחים זה לזה
ורוצה להנחותינו בדרכיו.
פגישתנו למען בקשת השלום בארץ הקודש, במזרח התיכון ובעולם כולו, מלווה
בתפילותיהם של אנשים כה רבים, מתרבויות, מולדות, לשונות ודתות שונות, אנשים
שהתפללו בעבור פגישה זו ועתה מאוחדים עמנו באותה הבקשה. זוהי פגישה העונה על רצונם
של כל העורגים לשלום וחולמים על עולם בו גברים ונשים יוכלו לחיות כאחים ולא
כיריבים ואויבים.
רבותיי הנשיאים, העולם הוא ירושה שקיבלנו מאבותינו, אך בה בעת הוא
הלוואה מילדנו: ילדים שעייפים ומותשים מעימותים וכמהים להגיע אל שחר השלום; ילדים
המבקשים מאתנו לשבור את חומות האיבה וללכת בדרך הדיאלוג בעבור ניצחונן של האהבה והידידות.
כמו כן, רבים מדי מאותם ילדים נהיו לקורבנות חפים מפשע במלחמה
ובאלימות, פרחים שנקטפו בשיא פריחתם. זוהי חובתנו להבטיח שקורבנם לא היה לשווא.
זיכרונם נוטע בנו את האומץ לשלום, את הכוח להתמיד בדיאלוג בכל מחיר, את הסובלנות
לשרטט, יום ביומו, את תולדותיו של דו-קיום בכוד ובשלום, לתפארת האלוהים ולטובת
הכלל.
כדי לעשות שלום דרוש אומץ רב הרבה יותר מזה הדרוש לעשיית מלחמה. דרוש
אומץ לומר כן למפגש ולא לעימות; כן לדיאלוג ולא לאלימות; כן למשא ומתן ולא
לעויינות; כן לכיבוד ההסכמים ולא לפרובוקציות; כן לכנות ולא לצביעות. לכל אלה
דרושים אומץ לב ותעצומות נפש רבות.
ההיסטוריה מלמדת אותנו שאין די במאמצינו. יותר מפעם, היינו קרובים
לשלום, אך עושה הרע (השטן) הצליח למנוע אותו בדרכים שונות. לכן אנחנו כאן, מכיוון
שאנחנו יודעים ומאמינים שאנו זקוקים לעזרתו של האלוהים. אנחנו לו זונחים את
מחויבותנו, אלא קוראים לאלוהים מתוך מחויבות עליונה כלפי המצפון שלנו וכלפי עמינו.
אנחנו שמענו קריאה ועלינו לענות: הקריאה לשבור את מעגל השנאה והאלימות, לשבור אותה
במילה אחת: "אח". אך כדי לומר מילה זו, עלינו להרים את עינינו למרומים,
להכיר אחד בשני כבנים לאב אחד.
לו, ברוחו של ישוע המשיח, אני קורא, ומבקש את תפילתה של מרים הבתולה,
בת ארץ הקודש ואמנו.
ה' אלוהי השלום, שמע תפילתנו!
במשך שנים ארוכות ניסינו פעמים כה רבות לפתור את הסכסוכים שלנו באמצעות
כוחותינו ואף בכלי הנשק שלנו; זמנים רבים של עויינות ואפלה; שפיכות דמים כה רבה;
חיים כה רבים אשר התנפצו; תקוות כה רבות אשר נקברו ... אך לשווא. עתה ה', עזור לנו
אתה! אתה הענק לנו שלום, אתה למדנו שלום, אתה תנהיגנו אל השלום. פתח את עינינו
ולבבינו לתת לנו את האומץ לומר: "די למלחמה!", "המלחמה הורסת הכול!"
חזק בקרבנו את האומץ לקיים מעשים ממשיים להשכנת שלום. ה', אלוהי אברהם והנביאים,
אלוהי האהבה אשר ברא אותנו וקרא לנו לחיות כאחים וכאחיות, הענק לנו את הכוח להיות
רודפי שלום בכל יום תמיד; הענק לנו את היכולת להביט בחיבה אל כל אחד מאחינו, אותם
אנו פוגשים בדרכינו. עשינו מסוגלים להקשיב לבכיים של אזרחינו, המבקשים להפוך את
כלי הנשק שלנו לכלי שלום, את פחדנו לאמון ואת המתחים שלנו למחילה. הבער
בליבנו את אש התקווה לנקוט בהתמדה ובסבלנות בצעדים לקראת דיאלוג ופיוס, כדי שלבסוף
השלום ינצח. ושמלב כל אדם תגורשנה המילים הללו: מחלוקת, שנאה, מלחמה! ה', פרוק את
לשוננו וידינו מנשקן. חדש את לבבינו ושכלנו, מי ייתן והמילה המובילה אותנו למפגש
זה בזה תהיה "אח" ואורח חיינו יהיה: שלום (בעברית), פאצ'ה (שלום
באיטלקית), סאלאם (בערבית)! אמן.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire